-
Bel ons
+31(0) 641366638
-
e-mail ons
Bel ons
+31(0) 641366638
e-mail ons
Toen de eerste arbeidsmigranten tussen 1960 – 1970 uit Turkije en Marokko kwamen, was er ook een beeld van “het gaat om een tijdelijke versterking van het arbeidspotentieel. Er was ook geen inburgeringsbeleid. Dat kwam pas toen bleek dat veel migranten hier bleven en dat programma’s voor integratie gewoon een must werden. Soms horen we bij de recente discussies over arbeidsmigranten de opmerking “we hopen niet dat Nederland voor de tweede keer in de fout gaat”. Die opmerking is juist want bij alle discussies over de arbeidsmigranten uit de voormalige Oostbloklanden ligt de klemtoon op de tijdelijkheid. Gedurende dat tijdelijke verblijf moet het beleid dan vooral gericht zijn op de misstanden rond malafide arbeidsbureaus, malafide woningbureaus en malafide werkgevers. Dat laatste is op zich volstrekt juist, maar integratie niet duidelijk in gemeentelijk beleid opnemen, is helaas een ernstige fout. Een fout met allerlei ongewenste gevolgen. Men kan hier bijvoorbeeld denken aan de leefbaarheid in buurten en wijken.
Het Kennisplatform Inclusief Samenleven (KIS) voert zelf onderzoek uit en in een van de laatste peilingen vond men dat: bijna 6 op de 10 arbeidsmigranten in Nederland willen blijven, en 1 op de 5 wil terug naar hun land van herkomst en 7% vertrekt liever naar een ander land. Daarbij is er een behoorlijk verschil tussen lager en hoger opgeleide arbeidsmigranten. Kijken we naar de arbeidsmigranten uit de Oekraïne dan mag men verwachten dat die getallen nog sprekender zijn.
Men kan zich afvragen wat de grootste fout is bij de inburgering van arbeidsmigranten uit de Oostbloklanden. Omdat landen als Polen, Roemenië en Bulgarije tot de EEG behoren kunnen er wettelijk geen verplichtingen worden gesteld conform de verplichtingen die nu aan migranten buiten Europa worden gesteld. Oekraïne wordt op vrijwel gelijke basis behandeld als die eerder genoemde landen. De fout die vervolgens gemaakt wordt, is om wat voor de andere groepen verplicht is nu slechts als aanbeveling te hanteren. Dat betekent dat deze arbeidsmigranten volledig op eigen kosten zich bij commerciële inburgeringsinstellingen moeten inschrijven. Het resultaat laat zich raden.
Gemeente hebben geen andere keuze dan werkelijk beleid op dit gebied te voeren. De apps die Socialum voor klanten ontwikkeld waarbij taallessen en inburgeringslessen (Kennis Nederlandse Maatschappij) en Beroepstaal worden aangeboden vormt dan een eerste voorziening. Uiteraard kan die voorziening verder vorm worden gegeven door allerlei activiteiten hieraan te koppelen, bijvoorbeeld: - lessen NT2 die in bibliotheken door vrijwilligers worden aangeboden, of - speciale lessen die door bonden worden aangeboden. Ook ziet men dat er binnen wijken en buurten activiteiten zijn op dit gebied. Het is uiteraard aan de individuele gemeenten hoe hier verder uitwerking aan wordt gegeven. Voor de bonden is het gegeven beroepstaal in combinatie met een eerste basis NT2 van groot belang als het gaat om ARBO en een verbetering van de arbeidspositie.
Socialum
Neem contact met ons op voor meer informatie
